Efendim, liderlik... Ne çetin bir bahis, ne amansız bir imtihan! Tarih sahnesinde nice devletler, nice medeniyetler gördük ki, kaderleri bir liderin omuzlarında taşınmış, yahut onun zaaflarıyla çöküp gitmiştir. Bu ulvî makam, öyle rastgele ele geçirilecek bir mevki değildir; bilakis ilahî bir lütuftur, bir tür "seçilmişlik" halidir.

Garbın demokrasi puthanelerinde, yahut bizim ahır-ı ömründeki cemiyetlerimizde ne çok şahit olduk: Birinci adam postuna oturtulan nice zavallının, o makamın ağırlığı altında ezilip büzüldüğüne... Heyhat! Onlar ki talihin cilvesiyle yahut zamanın icbarıyla o koltuğa kondurulmuşlardır. Lakin ne yapsalar nafile; her tavırları, her edaları o mevkide "emaneten" bulunduklarını haykırır âdeta. Zira onlarda o ilahî mevhibe, o liderlik cevheri yoktur.

Ah, o ikinci adamlık... Ne tatlı bir rüya, ne müşfik bir sığınaktır! Perde arkasından ahkâm keserken ne büyük görünür insan. Lakin sahneye çıkınca? İşte o vakit, bütün çıplaklığıyla tezahür eder hakikat. Zira liderlik, tâli roller için biçilmiş kaftanı giyip de baş rolde boy göstermeye benzemez. İkinci planda iken sevimli, uysal görünenler, asıl kendilerini bilirler. Bilirler ki güneşin huzuruna çıktıklarında eriyip gidecekler, haysiyetlerini yitireceklerdir.

Fakat hakiki liderler... Onlar ki güneşin karşısında dimdik dururlar. En çetin şartlarda dahi metanetlerini muhafaza ederler. Onlar için güneş, eriten değil bilakis çelikleştiren bir unsurdur. İşte gerçek lider; her ahvalde kitleleri peşinden sürükleyen, rotasından şaşmayan kaptandır.

Netice-i kelam, liderlik Allah'ın bir ihsanıdır. Bu ihsana nail olanlar, her şartta varlıklarını ispat ederler. Mütebakisi ise tarih sahnesinde bir müddet görünüp kaybolurlar. Tıpkı bir yaz yağmuru gibi gelip geçerler, arkalarında bir ıslaklıktan başka bir şey bırakmadan...

Ey okuyucu! Sen de gör ki, herkesin harcı değildir bu kutsi vazife. Liderlik, öyle her babayiğidin üstesinden gelebileceği bir meşgale değildir. O, ancak seçilmiş kulların taşıyabileceği ulvî bir emanettir.