Erzurum’da zor işlerden birisi de ortak iş yapma anlayışıdır…
Her nasılsa bir türlü oturmadı…
Çok sayıda sebebi vardır bunun; ama…
Bize göre en önemlisi, her şeyde olduğu gibi bu yaklaşımda da, inancı bir türlü içselleştirememiş olmamız yatıyor…
Nasıl mı?
Güvenmiyoruz…
Sevmiyoruz!
İstemiyoruz…
Kıskanıyoruz!
Meşhur hikayedeki gibi, benim bir gözümü çıkar ki, komşumun iki gözü çıksın tarzına yatkınız…
Ne kötü…
Çok yazık!
Halbuki…
Bizim inancımız diyor ki…
İki ortağın üçüncüsü Allah’tır…
Hile yapma…
Yalan söyleme…
Allah versin sen de gör!
***
Buna ilişkin yaşanmış bir olay var…
Halil ve İbrahim’in örnek davranışları ve karşılığında Cenab_ı Hakk’ın verdiği ödül…
İsterseniz olduğu gibi anlatalım…
Ola ki…
Zihnine yer eden olur!
***
Vaktiyle birbirini çok seven iki kardeş varmış.
Büyüğü Halil.
Küçüğü ise İbrahim...
Halil, evli çocuklu.
İbrahim ise bekârmış...
Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...
Ne mahsul çıkarsa, iki pay ederlermiş.
Bununla geçinip giderlermiş...
Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.
İkiye ayırmışlar.
İş kalmış taşımaya.
Halil, bir teklif yapmış :
İbrahim kardeşim; ben gidip çuvalları getireyim, sen buğdayı bekle.
Peki, abi demiş İbrahim...
Ve Halil gitmiş çuval getirmeye... .
O gidince, düşünmüş İbrahim:
Abim evli, çocuklu; daha çok buğday lazım onun evine…
Böyle demiş ve kendi payından bir miktar atmış onunkine...
Az sonra Halil çıkagelmiş.
Haydi İbrahim, demiş, önce sen doldur da taşı ambara.
Peki abi.
İbrahim, kendi yığınından bir çuval doldurup düşer yola.
O gidince, Halil düşünür bu defa:
Der ki:
Çok şükür, ben evliyim, kurulu bir düzenim de var.
Ama kardeşim bekâr.
O daha çalışıp, para biriktirecek, ev kurup evlenecek.
Böyle düşünerek,
Kendi payından atar onunkine birkaç kürek.
Velhasıl, biri gittiğinde, öbürü, kendi payından atar onunkine.
Bu, böyle sürüp gider.
Ama birbirlerinden habersizdirler.
Nihayet akşam olur.
Karanlık basar.
Görürler ki, bitmiyor buğdaylar.
Hatta azalmıyor bile.
Hak teala bu hali çok beğenir.
Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki...
Günlerce taşır iki kardeş, bitiremezler.
Şaşarlar bu işe...
Aksine çoğalır buğdayları.
Dolar taşar ambarları.
İşte bugün bile “Halil İbrahim bereketi” diye anılan var ya…
Haa, işte buradan geliyor!
Keşke bu gerçek olayı her Erzurumluya arada bir hatırlatan olsa…
Keşke!