Bu defa dostluğun zehirinden bahsedeceğiz...
Bencillik...
İnsan hayatını alt üst eden illet...
Öylesine bir illettir ki...
Ünlü düşünür Turganyev, “Bencil insan, tek başına kalmış  meyvesiz bir ağaç gibi kurur gider” demiş...
Aynen böyle...
Bencil insanın zarar verdiği birincil unsur bizzatihi kendisidir...
Zira, bencilin gözünde kalın mı kalın bir perde vardır...
Bu yüzden de...
Bencil, başkalarının kusurlarını tartarken, parmağıyla terazinin kefelerini bastırmayı maharet sayar...
Bencilin en akılda kalan sözü ise...
“Benden sonra tufan!...” dır...
Bu tipi en güzel tarif Richard Whately ‘indir...
Ne diyor...
“Biz insana, kendi iyiliğine çalıştığı için değil, komşusunun iyiliğine çalışmadığı için bencil deriz”
Epukoros ise, “İnsanların ruhlarından söküp atacakları yalnız iki şey vardır: Bencillik ve imansızlık.” diyerek illetin cesametine gönderme yapıyor...
Uzatmadan, bencilliği hikayelendirelim...
Böylece daha anlaşılır hale getirmiş oluruz...

***

"Bencil " yalnız olarak doğmuştu. Çok büyük sıkıntıları vardı yaşama gözlerini açarken. Aç, güçsüz ve çaresizdi. Lakin bunu anlatacak çok güçlü bir silahı vardı elinde...  
Gözyaşları... Sadece kendini düşünmeliydi çünkü sadece o vardı ve tek başına idi.
Derken önce "Şefkat " daha sonra da " Sevgi" ile tanıştı. Onu hemen kollarına almışlar, giydirip ısıtmışlar, karnını doyurmuşlar, şarkılar söyleyip uyutmuşlardı. Onun bütün kaprislerine içten bir sıcaklıkla göğüs geriyordu onlar. Birde kalplerindeki en güzel duygularla sarıp sarmalıyorlardı onu büyürken "Bencil " şımarıktı. Onu dizginleyip uslandırmak oldukça güçtü.
Bu yüzden bir süre sonra "Eğitim" devreye girdi.
"Bencil" oldukça asi idi. bir süre dirense de "Eğitimin " tatlı dili ve nezaketi onu gitgide eğitime doğru çekti. Ama gene de bencil arasıra ortadan kaybolup "Oyun" denen eğlenceye kendini atıyordu artık ona benzeyen diğer "Benciller" de tanışıp arkadaşlık etmeye başlamıştı. küçük "Bencil" diğer bencillerle zaman geçirdikçe birlikte "neşe" yi ve "paylaşma" yı tanımaları fazla zaman almadı böylece. Aradan yıllar geçtikçe eğitimle daha sıkı fıkı oldular. Bencil sevgi şefkat eğitim ve paylaşımın arasında büyümeye devam ediyordu. Onlarsa aralarında hep "mutluluk " denen birinden bahsediyorlardı. Dayanamadı bir gün sordu eğitime :
"Ne idi mutluluk"
"Mutluluk senin içinde" dedi. "Yeterki onu hisset. Öyle bir hisset ki çevrendekilere de yayılsın." Yalnız unutma onu korumak biraz da senin elinde. Mutluluk birazda çaba ve özveri ister. Ama inan "Bencil" bu hepsine değer. Bencil o anda içinde "mutluluğu" hissetti. Sımsıcaktı ve hiç de sandığı kadar uzakta da değildi. Mutluluk kendi içinde ve yanı başında idi.
Başından beri hep tek başına olduğunu sanıyordu ama aslında hiç yalnız değildi. Özellikle Sevgi ve şefkat onu hiç bir zaman. Yalnız bırakmamış herzaman destek olmuşlardı. Gözleri yaşardı "Bencilin" Nasıl olup da bunları şimdiye kadar bunları düşünememişti. Şimdi sevgi ve şefkati içinde ta derinden hissediyordu. Öyle güzel bir duygu idi ki bu…
Daha sonra diğer bencilleri ve paylaştıklarını düşündü. Neşelenmişti işte o an eğitimle göz göze geldiler.
Eğitim ona gülümseyerek dedi ki "Artık senin benimle bu en son günün"
Bencil ağlamaklı oldu birden ne kadar da alışmıştı ki ona…
" Bencil herşey için teşekkür ederim eğitimini başarıyla tamamladın Sen tanıdığım en başarılı öğrencimdin. Keşke herkes senin gibi olsa idi...
Bundan sonra seni YAŞAMIN kollarına atıyorum artık sana "İNSAN" diyeceğiz.
İNSAN hiç bir zaman eğitimi ve onun ona verdiklerini unutmadı. Yaşama koştu ve ona kucak açtı artık aldıklarını tek tek Yaşama verme zamanı gelmişti;  artık paylaşma zamanı idi... Sevgi ve şefkat ise onunla birlikte mutlulukla yaşamdaki diğer İNSANLARA gülümsüyordu.