ford ercihan otomotiv
Ana Sayfa Guncel Asayiş Siyaset Ekonomi Eğitim Kültür-Sanat Sağlık-Yaşam Spor Araştırma İnceleme Bölgeden Türkiye Teknoloji Seçime Doğru
434 zehir taciri ve sokak satıcısı yakalandı
434 zehir taciri ve sokak satıcısı yakalandı
Kaçakçılara darbe
Kaçakçılara darbe
‘Nemrut’un Develeri’ görsel şölen oluşturdu
‘Nemrut’un Develeri’ görsel şölen oluşturdu
8 kilo uyuşturucu ele geçirildi
8 kilo uyuşturucu ele geçirildi
Jandarmadan terör operasyonu
Jandarmadan terör operasyonu

Bünyamin Aydemir

Bakan Güllüce’den sıcak bir hatıra
2 Eylül 2014 Salı

Önceki yazımızda Çevre ve Şehircilik Bakanımız sayın İdris Güllüce Bey’in “mahalle kavramı”vurgusuna yer vererek, “sitede herkes yalnız başına kalıyor. O duvarlar hem toplumdan soyutluyor, hem de site içindeki insanlardan soyutluyor…” tespitinin ne derece önemli olduğunun altını çizmiştik.

Yazımımızın sonunda ise sayın Bakan’ın bu bağlamdaki bir hatırasına köşemizde yer vereceğimizi söylemiştik.

Söz konusu hatıra geçen yıl, “namehaber.com”’da yayınlanmış.

Aynen aktaralım efendim.

Buyurun:

“… Dün Kızılay Genel Kurulu için Ankara’daydım. Araç beklerken simit satan karakaşlı, karagözlü doğulu bir çocuk gördüm. Sanki çocukluğumdaki bendi. Ben de tam onun yaşındayken (ilkokul dördüncü sınıf) simit satardım. Çocuğa yaklaştım,” kaç kuruş” dedim. Kaç tane satıyorsun, ne kazanıyorsun,  kazandığını ne yapıyorsun, diye sorular sordum. Cevaplar biraz çekingen biraz da nazlı oldu. “Kravatlı, laci’li biri, bu soruları niye sorar ki?” ön şartlanmasıyla cevap veriyordu. Tam değilse de çocukluğumuzun epey benzerlikler gösterdiğini fark ettim. Çok sempatik çocuk. Hem cevap veriyor, hem müşteri gözetliyor. (bu arada benim de çocukluğumda çok sevimli olduğumu söylerlerdi bu da çok hoşuma giderdi). Soru faslı çocuğu hafif rahatsız  etmişti. Kendisine “burada kaç simit var bir say  bakalım” dedim. Bir mana veremedi ama saydı. Hepsi ne tutuyor dedim hemen söyledi. Simitlerin ücretini ödedim ve birisini kendime aldım. Diğerlerini gelip geçene şuradakilere ver dedim. Simidimi yemeğe başladım. Ne yazık ki benim simit satarken kendime ayırıp, satmayarak şekerli çayla yediğim son simidin tadını hiçbir simit vermiyordu. O ne tattı o ne lezzetti. . Dağıtacağı simitleri kısa zamanda dağıttı . Pire gibiydi maşaallah. Kısa sürede satmanın keyfi yüzüne yansımıştı . Tekrar yanıma çağırdım. “Bak ufaklık ben” dedim, (İsmini mahsus yazmıyorum)  kendimi tanıttım . Şu andaki konumumu söyledim. Sen benim gibi milletvekilliğinde kalma, Başbakanlıkta da kalma (Sayın Başbakan da simit satmış birisidir) Cumhurbaşkanlığını hedefle, istersen başarabilirsin dedim. Kara gözlerinden öptüm ve yanından ayrıldım.

Bu arada araç geldi. Yolda hafızam gerilere, çok gerilere gitti. İlkokul dörtteydim. Tıpkı bu çocuk gibi fazla hareketliydim (bu yüzden okulda pire deyip beni kızdırırlardı). Sabahın karanlığında Erzurum’da mahalle başı denen semtteki evden, elimde seleyle yola çıkar, Kavakkapı semtindeki simitçi fırınına varır, benimle aşağı yukarı aynı yaşlardaki çocuklarla sıraya girerdik. Fırından simitlerin çıkmasını beklerdik.

Fırındaki pişirme işini Şuayip emmi yapar, ve beklemelerde Alvarlı Efe’den gazeller söylerdi. Çok ama çok da güzel söylerdi. “Uşaklar Efeyi öğrenin, bu gazelleri de öğrenin, besmeleyle işe başlayın” ve benzeri şeyler söyler, bize manevi telkinlerde bulunurdu. Fırından simitler çıkınca, sayarak alır, selelerimize koyar,  sonra da parayı verip oradan ayrılırdık. 32 simit iki buçuk liraydı, satınca üç lira yirmi kuruş olurdu. Yani yetmiş kuruş kazanırdık günde. 32 simite bir tane de ilave ederler, “hediyemiz  bu da” der selemize koyarlardı. Sanırım nefsimiz çeker, bir tanesini de biz yiyelim diye, çok ulvi bir esnaf geleneği olarak böyle yaparlardı.

 Simidimi alır, sabahçı kahvelerine uğraya uğraya, Palandöken kahvehanesine gelirdim. Kazım abi diye İspirli bir kiracı orayı işletirdi. Çok iyi biriydi. Kahvehanenin sobasının yanması lazımdı. Bunu ben yapardım. Simitlerim bitince son simidimi ayırdığımı bilen Kazım abi, hemen  iki şekerli bir çayı önüme koyardı.

Şekerli çay ve simit, o ne tad!

Tabii işin aslı şu; çocuksun, damak tadı duygun zirvede,  kahvaltı yapmamışsın. Ancak bir tane yiyebileceksin, tabii ki çok lezzetli gelecek.  Kazım abiye, Allah’a ısmarladık der ayrılırdım.

Doğru eve, önlüğünü giy koş okula. Diğer günlerde de aynı şeyler.

Bayramlarda okulda, önlük ayakkabı yoklaması yapılır, önlük ve ayakkabısı eski olanlar törene alınmazdı. Törene katılacakları ağzımızın suyu akarak sınıfın penceresinden seyrederdik. Ben hiç törene alınmadım (eski önlük eski ayakkabılı olanları törene alsalardı ne olurdu ki, diye hep sorardım kendime, cevabını da bulamadım).

Bayramlarda tören alanında simit satardım, ama okulumun olduğu yere yaklaşmaz, görmelerini istemez, okuldan arkadaşlarım görürlerse mahcup olacağımı düşünürdüm. Bu gün nerde simit satan çocuk görsem kendimi görmüş gibi olur, yukarda anlattıklarımı hatırlar, törenlere katılamamanın ezikliğini derinden hissederim.

Tuzla Belediye Başkanlığım döneminde, törenlerde önümden okullar geçerken “Allah bana törenlere katılamama ezikliğime karşılık şu andaki konumu ikram etti herhalde” diye dalar giderdim. 

Sevgili dostlar, bizim kuşak çok zor hayat şartlarından buralara geldi. Ben geldiğim yeri unutmadım . Allah da unutturmasın.  (…)”

Önceki sayfa   Sayfa başına git  
YORUMLAR
Toplam 1 yorum var, 1 adet görüntüleniyor. Onay bekleyen yorum yok.

Küfür, hakaret içeren; dil, din, ırk ayrımı yapan; yasalara aykırı ifade ve beyanda bulunan ve tamamı büyük harflerle yazılan yorumlar yayınlanmayacaktır.
Neleri kabul ediyorum: IP adresimin kaydedileceğini, adli makamlarca istenmesi durumunda ip adresimin yetkililerle paylaşılacağını, yazılan yorumların sorumluluğunun tarafıma ait olduğunu, yazımın, yetkililerce, fikrim sorulmaksızın yayından kaldırılabileceğini bu siteye girdiğim andan itibaren kabul etmiş sayılırım.
 
Suat Şentürk 1 Eylül 2014 Pazartesi  12:03

Güzel bir hatıra Eline sağlık sayın bakanın. sizede teşekkür ederiz bu tür konuları dile getrdiğiniz için.

Yorumu oyla      7      4  
FACEBOOK YORUM
Yorumlarınızı Facebook hesabınız üzerinden yapın hemen onaylansın...
ERZURUM GAZETESİ
YAZARLAR
Ahmet Göksan
Ahmet Göksan
Oyunun Müzakeresi
İzzet Fehmi Aksakal
İzzet Fehmi Aksakal
"Devlet Adamı” olmanın somut örneği: Vali Mustafa Çiftçi
Mahmut Akdağ
Mahmut Akdağ
Cumhurbaşkanımıza Minnettarız
Ö. Faruk Kayaalp
Ö. Faruk Kayaalp
Alan Var Alamayan Var ve Ayıp Hassasiyeti
Kadir Sabuncuoğlu
Kadir Sabuncuoğlu
‘Muhalif’
Ali Kemal Koçak
Ali Kemal Koçak
Ölülerin arkasından konuşmak ahmaklıktır!
ERZURUM
ÇOK OKUNANLAR
ÇOK YORUMLANANLAR
ARŞİV
ANKET
Erzurum’da Belediyelerin Önceliği Ne Olmalı?

a.Kentsel Dönüşüm
b.Kent içi Ulaşım
c.Altyapı
d.Sosyal Belediyecilik
e.Kültür, Turizm ve Sanat
f.Sosyal Katılımcılık
g.Mahalle Kültürüne dönüş


Sonuçları göster Anket arşivi
FACEBOOK'TA ERZURUM GAZETESİ
TWITTER'DA ERZURUM GAZETESİ
Ana Sayfa Guncel Asayiş Siyaset Ekonomi Eğitim Kültür-Sanat Sağlık-Yaşam Spor Araştırma İnceleme Bölgeden
KünyeHakkımızda KünyeKünye İletişimİletişim FacebookFacebook TwitterTwitter Google+Google+ RSSRSS Sitene EkleSitene Ekle Günün HaberleriGünün Haberleri
Maxiva